Voelbaar slavenleed

Toegevoegd: 21 januari 2006

Elmina, 16 januari 2006

Het St. George Castle imponeert als we Elmina binnenrijden. Het is een bewolkte ochtend en we hebben de moed bij elkaar geraapt om het fort, dat op de Unesco-lijst staat, te bezoeken. Het fort is door de Portugezen gebouwd, maar later door de Nederlanders veroverd en uitgebouwd tot wat het nu is. Een gids leidt ons rond en neemt ons direct mee naar het gruwelijkste gedeelte van het fort: de slavenkerkers.

Terwijl we in de vrouwencellen staan vertelt onze gids over de 400 vrouwen die hier per keer in de kerkers werden gevangen gehouden. Ze kwamen uit Burkina Faso, Togo en het Noorden van Ghana. Vaak door de Ashanti en Fanti verhandeld aan de Portugezen en de Nederlanders.  Meestal hadden de slaven al twee maanden gelopen voordat ze het fort bereikten; als ze onderweg al niet bezweken aan uitputting, honger of ziekte.

In het fort werden ze 3 maanden vastgehouden,opgepropt in te kleine, donkere, vochtige kerkers. Er was 1 piepklein ventilatiegat, ze kregen 1 keer per dag eten (net genoeg om ze in leven te houden), er waren geen toiletten en ze kregen geen water om zich te wassen. Veel fantasie is er niet voor nodig om je voor te stellen hoe dat geweest moet zijn. Maar het ergste komt nog. Als de Nederlandse gouverneur zin had in sex, liet hij alle slavinnen op een binnenplaatsje staan en koos hij met het liedje 'Iene miene mutte' een vrouw uit om te verkrachten. Deze slavin werd dan 'schoon' gespoten en kreeg een flinke maaltijd voorgezet om een beetje energie te krijgen.

In de 'room of no return', waar de slaven werden ingescheept om naar de USA, Suriname of Latijns America te worden gebracht, en de strafcel voor slaven, waar ze nooit meer levend uitkwamen, lopen de rillingen me over de rug. 15 Miljoen slaven zijn er verhandeld. Dat is bijna de hele Nederlandse bevolking! Familieleden werden expres van elkaar gescheiden. Van die 15 miljoen heeft de helft het niet overleefd. Bezweken onderweg naar het fort toe, in de kerkers, in de strafcel, terwijl ze gebrandmerkt werden tijdens het inschepen of op het schip zelf. Dan te bedenken hoeveel van deze mensen niet gestorven zijn terwijl ze op de plantages moesten werken. Het leed en de pijn hangen nog voelbaar in de lucht.

De grootste schok krijgen we als we de kerk zien die door de Nederlanders op de bovendste verdieping van het fort is gebouwd. Vrome bijbelteksten zijn in de muur gebeiteld. Om van te kotsen! Hadden ze in die tijd voor het gemak het gebod 'hebt u naaste lief als uzelf?' even vergeten?

Stilletjes verlaten we het fort.