Freaktown Mota

Toegevoegd: 23 maart 2006

Mota, 2 maart 2006

De bus zou er 1 dag over doen is ons beloofd. Maar het is natuurlijk lasting om die belofte waar te maken als de motor steeds oververhit raakt en de brug over de Nijl afgesloten is wegens werkzaamheden. Het is voornamelijk wachten langs de kant van de weg. Soms op een plek midden in de Riftvallei met schitterende vergezichten., soms midden in een dorp waar we nieuwsgierigworden bekeken door de kinderen. Na 11 uur onderweg te zijn geweest vraagt de chauffeur of hij nog door moet rijden of dat het wel genoeg is geweest voor vandaag.  Het andwoord is unaniem: genoeg geweest voor vandaag. Morgen weer een dag.

In het donker rijden, daar doen ze niet aan in Ethiopië. Kom je er niet in een dag, dan slaap je ergens in een hotelletje onderweg en ga je de volgende dag weer verder. We overnachten in mota. Terwijl de bus het terrein op rijdt, staat en zit het voltallige dorp voor het hek naar de bussen en hun passagiers te staren. Er hangt een hele rare sfeer. Iedereen staart ons aan, maar zegt niets. Op een paar opgeschoten jochies na die on seen hotel aanwijzen. De kamers zijn niet zo schoon, en het toilet wil je niet eens bezoeken. En dat is best lasting als je buikkrampen hebt omdat een pizza verkeer gevallen is.

Na een colaatje komen we op het onzalige idee een rondje door het het dorp te gaan lopen. De menigte heft zich nu voor ons hotel verzameld en wordt met moeite buiten gehouden. Door de eigenaar. Als we buiten komen en na 50 meter lopen achterom kijken, lopen er zeker 150 mensen achter ons aan. En het blijft dit keer niet bij kijken. Zodra de eerste ‘You’ roept, is het startsein gegeven en worden we bestormd.  Tien mensen tegelijk willen tegen je praten, roepen en eisen geld. De meesten kun je nog ‘enthousiast’ noemen, maar er zijn ere en paar die niet oké zijn.  Een drunken man wil een sigaret van ons en neemt geen genoegen met ‘nee’. Hij wordt opdringerig en zelfs bedreigend. Ook datlijkt een startsein voor anderen te zijn. We vluchten ons hotel in en de hele, ondertussen agressieve menigte gaat achter ons aan. Dit keer lukt het niet de meute tegen te houden. Ze lopen mee naar onze kamers. Na een half uur schreeuwen schopt en slaat de eigenaar letterlijk de mensen naar buiten. Stilletjes zitten wij elkaar aan te kijken. Vijf mensen die toch al wat gereisd hebben compete van de kaart: ‘Wat gebeurd hier? Wat is dit?’

We zetten geen voet meer buiten de deur, dat is duidelijk. De volgende ochtend vroeg sluipen we door het donker terug naar het busstation en halen opgelucht adem als we Mota Freaktown uitrijden.