Priesters en een monnik met een kegel
Toegevoegd: 23 maart 2006
Bahar Dar, 3 t/m 5 maart 2006
Een jongen in de haven waarschuwt ons voor het Ghion Hotel, maar we willen niet luisteren. De prijs die hij vraagt voor een boottocht over Lake Tana is ook te hoog voor ons. Het Ghion Hotel biedt Scott en ons een trip van een halve dag aan voor 40 birr per persoon, 4 euro. Else en Cees Jan spreken een hele dag af voor 100 birr per persoon. De manager beloofd ons dat we 4 kloosters zullen bezoeken, op verschillende (schier)eilandjes, langs de bron van de Nijl varen en dat we pelikanen en nijlpaarden gaan zien. Klinkt goed!
Scott en wij vertrekken een uur later dan Else en Cees Jan. We zijn dan ook erg verbaasd als we hen bij het Ghion hotel weer zien. Ze zijn woest! Hun trip is geannuleerd en ze staan met lege handen. De manager heeft ze recht in hun gezicht staan uitlachen. Dat beloofd dus niet veel goeds. En het blijkt al snel een makkelijk kunstje te zijn van het Ghion Hotel. Ze staan in de Lonely Planet en paaien mensen met hun lage prijzen, maar wat er tegenover staat is het meest kleine rondje over het meer waarbij ze hun beloftes niet nakomen. We zien in de verte een groep pelikanen, geen nijlpaarden, niet de bron van de Nijl en 3 in plaats van 4 kloosters. Niet de kloosters die we graag wilden bezoeken. We proberen er toch nog zoveel mogelijk van te genieten.
Dat is wat moeilijk bij het eerste klooster, Ura Kidane Meret. Het klooster wordt het meest bezocht vanwege zijn bijzondere eeuwenoude muurschilderingen. En dat is te merken. Op de weg ernaar toe staat om de 10 meter een bedelaar of een souvenirverkoper. Het valt slecht bij ons. We vinden het een toeristisch circus, terwijl we een serene rust hadden verwacht. Als een monnik ook nog het toegangsgeld staat te innen en er meer dan 20 toeristen tegelijkertijd door de twee gangen lopen, is er niet veel meer van de sfeer over.
Bij het tweede klooster, Azuwa Maryam, zijn we de enige bezoekers. Azuwa Maryam is duidelijk minder geliefd. En ik begrijp niet waarom. Geen bedelaars en souvenirverkopers op de weg er naar toe. Het eveneens ronde klooster heeft twee gangen rond binnengedeelte lopen. Alleen de gangen zijn voor toeristen toegankelijk. Elke centimeter van de muren is beschilderd met bijbelverhalen en elke deurpost is bewerkt. Hier raak ik onder de indruk van de sfeer van het klooster. Zelfs de monnik met een behoorlijke kegel verstoort het geheel niet. Enthousiast kom ik terug bij het bootje.
Het volgende klooster, Kebran Gabriël, is alleen toegankelijk voor mannen. Marnix, Scott en Cees Jan gaan naar binnen, terwijl Else en ik de tijd vol kletsen in het bootje. Ook zij komen nu enthousiast terug. De priester heeft hun persoonlijk een rondleiding gegeven. De muurschilderingen zijn niet allemaal gerestaureerd en zijn daardoor eigenlijk mooier dan de gerestaureerde muurschilderingen. Ik moet het helaas met foto’s van het klooster doen.
De tweede dag in Bahar Dar struinen we over de markt en we zijn er nog geen minuut of we worden al weer gevolgd door een groepje van 5 jongens. Het is onduidelijk wat ze willen, tot ik een sjaal zie die ik wil kopen. Eén van de jongens dringt zich tussen de verkoper en mij en begint in het Amharic te overleggen met de verkoper. Het zijn dus commissie jongens, die er alleen voor zorgen dat de prijs omhoog gaat om zo zelf een graantje mee te kunnen pikken van de deal.
Vriendelijk vraag ik de jongen om weg te gaan, zodat ik zelf kan onderhandelen met de verkoper, simpelweg omdat ik dat leuk vind. Hij blijft staan. Ik vraag het nog eens en nog eens. Hij blijft staan. Sterker nog, hij rukt de sjaal uit mijn handen en wil de hele verkoop overnemen. Dat gaat mij iets te ver. Ik bedank de verkoper en zeg ‘sorry’ tegen de beste man en loop weg. De jongen komt achter me aan rennen en roept dat ik niet zo boos moet reageren omdat ik gast ben in Ethiopië en altijd beleefd moet blijven tegen Ethiopiërs. Het maakt blijkbaar niet zoveel uit of een Ethiopiër beleefd is of niet!
We hebben het nu snel gezien op de markt en na een paar mislukte kooppogingen , door toedoen van de ze commisiemannetjes, lopen we de markt maar af en drinken we wat in een cafeetje. Als de mannetjes het opgeven, sluipen we via een small steegje de markt weer op en sluiten snel de deals met de verkopers voordat de jongens ons weer opmerken. Net op tijd, want langer dan 15 minuten heeft het niet geduurd voordat we weer een aantal van deze stickers achter ons aan hebben. Het betekent een defintief einde van ons bezoekje aan de markt.
