Schrikbeeld komt tot leven
Toegevoegd: 27 mei 2006
Ahmedabad, 18 tot en met 21 mei 2006
Kunnen jullie nog herinneren hoe mijn schrikbeeld van India eruit zag? Ik fris even jullie geheugen op: druk, vies, lawaaiig, arm en lastig. Ahmedabad voldoet op alle punten aan dit schrikbeeld. Het is een lelijke stad, vol smog, rikshaw- en motorrijders schijnen er een ziek genoegen in te scheppen om recht op je in te rijden, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat is het een oorverdovend lawaai van toeterend verkeer, bedelaars hangen aan je arm, elke hoek en steeg wordt als openbaar toilet gebruikt en de mensen (op een paar gunstige uitzonderingen na) zijn zeer vervelend.
Voor het eerst heb ik last van starende mannen. Ik voel hoe ze hun blik over mijn lichaam laten glijden. Het voelt vies, heel erg vies. Als een vrouw voel je dat, op welke manier mannen naar je kijken. De mannen van Ahmedabad zijn respectloos en kijken met een 'dirty mind'. Als ze praten, dan praten ze tegen Marnix aan, terwijl ze mij de kleren van mijn lijf staren.
Onze enige noemenswaardige uitstapjes die we in deze stad hebben gemaakt, zijn een bezoek aan de Law Garden night market, waar volop spiegeltjestassen en -rokken te koop zijn en een kinderkermis is en de ashram van Gandhi. Helaas blijken de mannen die in de ashram rondlopen ook geen respect te kunnen opbrengen, zelfs niet voor de vredelievende ideeen van een groots man als Gandhi. Ze vinden het leuker om ons te achtervolgen en mij te begluren. Regelmatig verstoppen we ons even, zodat we weer ongestoord verder kunnen lopen. Ik begin er aardig van te balen, sterker nog het begint behoorlijk op mijn zenuwen te werken. Ik wil namelijk wel graag weten hoe Gandhi geleefd heeft, hoe hij zijn ideeen in de praktijk bracht en hoe zijn huis eruit ziet. Ik vind het namelijk wel interessant om de brief te lezen die Gandhi aan Hitler schreef in 1939 met het verzoek de vrede in Europa te bewaren en dat hij zo rechtlijnig was, dat hij zelfs zijn eigen kleinkinderen liet betalen als ze in de ashram bleven logeren, net zoals elke andere bezoeker moest betalen om de ashram te mogen logeren. Maar het is een beetje lastig om de informatie te lezen, als tientallen prikkende ogen op je gericht zijn.
Ik krijg dan ook mijn eerste officiele reisdip. Ik mis de urenlange gesprekken met papa en mama en wat zou ik graag even willen theeleuten met mijn zusje. Wat verlang ik ernaar om in de tuin te zitten bij Monique en te kletsen over van alles en nog wat. Wat wil ik graag even met Iris knuffelen, met Stijn stoeien en Kai een nachtzoen geven. Even op het terras zitten met Peter, Leonieke, Theo en Meriam, met Edwin Ethiopisch gaan eten, met Ingrid een wandeling over de hei maken, lekker shoppen met Marlies of in Bazar een Turkse pizza eten met Abdul... Even gewoon mens zijn. Even geen curiositeit zijn. Ik vind India opeens niet meer zo leuk, geloof ik.
